Büyüyünce ne olmak isterdin? Tahterevalli...?

     
                             

     Yalnız insanların değil, tüm doğanın, evrenin canlı olduğunu şiirsel bir dille hatırlatıyor "Ben Bir Gürgen Dalıyım". Bir oya gibi ilmik ilmik işlenen kurgu bazı yerlerde düğümleniyor haliyle. Finaldeki düğümü açmak içinse ipi koparmak gerekiyor ve o zaman koparılmanın acısını taaaa yüreğinizde yaşıyorsunuz. E ne de olsa insansınız, canlısınız, hissediyorsunuz... bir ağaç gibi..

    Küçük bir gürgen ağacından dinliyoruz hikayeyi. Bir gün, bıyıklı adamlar arkadaşlarından yapılma baltalarla gelip başka arkadaşlarını alıyor ve Gürgen rüyalarında bile bu baltalı adamların gelip onu da keseceklerinden korkuyor. Meşe dede öyle diyor çünkü; "-sıra bize de gelecek". Sonra hayal etmeye başlıyor Gürgen, '- acaba kesildikten sonra ne olarak yaşamak güzel olabilir?' diye. Çünkü; ağaçlar kesildiklerinde ölmezler yaşamaya devam ederler. Belki bir masa, belki bir kapı, belki bir balta sapı, belki bir tüfek kabzası, belki de tahterevalli... Bi oyun parkında tahterevalli olma fikrini seviyor Gürgen ama olaylar hiç de hayal ettiği gibi gerçekleşmiyor. Şöyle diyor Gürgen;

"insanoğlu duymazdı. Sağırdı çünkü o; kokularıma da , yeşillerime de, duruşuma da sağırdı. 

 Sözün özü insan oğlu benim soyumun dilini çözememişti henüz; kokuca konuşsam da anlamazdı, renkçe konuşsam da..." 

    Hasan Ali Toptaş'ın okuduğum ilk kitabı dilini de ritmini de çok sevdim. Hayata, doğaya, ağaçlara, evdeki mobilyalara, elimdeki kitaba çok daha narin davranmaya söz verdim. Tabii kendime de ;)

"Yüzyıllardır çözülemeyen bir bilmeceydi insan. Derinlerden daha derin bir sırdı ya da, ucu bucağı olmayan, içi pisliklerle, içi eşsiz güzelliklerle dolu, alabildiğine karanlık ve karmakarışık bir evrendi.

öyle ki, onca kafa patlatmasına rağmen, binlerce yıldan bu yana kendisi bile çözemiyordu kendini..."